Vietnam

Rondreis Azië deel 9 - Vietnam

(2 december - 14 december)

Dit verhaal begint met een heerlijke kop 'echte' koffie van de Starbucks voor Jet. Dit is natuurlijk een beetje raar omdat Vietnam juist bekend staat om z'n koffie en de mensen hier echt werk maken van een kopje. Je krijgt een glas met daar bovenop een aluminium houdertje waar koffie en heet water in zit. Onder in het houdertje zitten gaatjes waardoor verse koffie in je glas drupt. Daarnaast krijg je een thermosflesje of soms gewoon een glas heet water zodat je de koffie precies op je eigen sterkte kan maken. Super leuk natuurlijk, helaas is de Vietnamese koffie van nature wat zoet. Alsof er al suiker in zit. Daarom drinken we eens in de zoveel tijd speciaal voor Jet een kopje 'echte' koffie bij de Starbucks. 
Het laatste verslag zijn we geëindigd in Hué waar we op het punt stonden om naar Hoi An te vertrekken. 's Ochtends hebben we de trein genomen, de mooie rit langs de kust. Helaas was het wat bewolkt en regende het af en toe waardoor we niet helemaal het plaatje zagen waar deze rit om bekend staat, maar desalniettemin een leuk uitje. Hoi an heeft geen eigen treinstation waardoor je eruit moet bij Danang. Vanaf hier is het nog zo'n 20 minuten met de taxi naar Hoi An. We spraken een stel aan dat in overleg was met een taxichauffeur met het voorstel om een taxi te delen. De helft van het geld voor hetzelfde ritje. En direct raak natuurlijk, Nederlanders!
Hoi An was vroeger een belangrijke haven en kent om die reden veel invloeden uit verschillende landen. Het oude gedeelte is in z'n geheel uitgeroepen tot Unesco world heritage. Het blijkt een heel leuk klein dorpje dat veel weg heeft van Valkenburg. 's Avonds mag er geen gemotoriseerd verkeer meer door de oude straten en kun je gezellig lopen langs alle kleine winkeltjes, restaurantjes en terasjes. En als klap op de vuurpijl vinden we een tentje dat bier verkoopt voor 5000 dong (18 eurocent)! Arno is hier zo over te spreken dat hij een t-shirt koopt met het opschrift "Think global, drink local". Helaas lijkt dit toeristische plekje op één punt ook een beetje ten onder te gaan aan z'n succes. De mensen zijn alleen leuk wanneer je iets bij ze koopt. Ze lijken zoveel toeristen te zien dat we voor de meeste mensen die wij hier ontmoet hebben vooral lopende portemonnees zijn. Veel chagrijnige blikken en op het moment dat duidelijk wordt dat je niks zult kopen verdwijnt de glimlach. Dit hebben we nog niet eerder in Vietnam meegemaakt. We vonden de mensen van Hanoi en Hué juist erg vriendelijk en goedlachs. Gelukkig lijkt het zich te beperken tot deze plek. Arno krijgt het op een gegeven moment nog een beetje aan de stok met één van de verkopers. We hadden de vorige dag twee van die koffiehoudertjes gekocht (zoals hierboven beschreven) en bij thuiskomst bleek in één een gaatje te zitten aan de zijkant. Dus wij de volgende dag ermee terug. We konden een nieuwe uitzoeken maar deze verkoopster legde de kapotte weer tussen de te verkopen waar. Toen Arno hier wat van zei maakte zij hem in zowel het engels als het vietnamees duidelijk dat het haar spullen waren en zij deed wat ze wilde. We hebben haar toen in het nederlands maar even vertelt wat we daarvan vonden :) maar leuk is anders. 
We hebben trouwens heerlijk gegeten in Hoi An. Op advies van de lonely planet kwamen we bij een restaurant waar ze ook weer één gerecht maakten. Een soort van wraps die je zelf aan tafel met allerlei ingrediënten moest vullen. Arno laat in de link even zien hoe dat moet :)
De binnenstad is leuk om te bekijken. Je koopt een kaartje waarna je 5 gebouwen van binnen mag bekijken. Daarnaast zijn er ook nog een hoop gratis dingen dus we hebben ons die dag leuk vermaakt. Er is ook een plaatselijke markt waar kraampjes naast elkaar een verscheidenheid aan producten verkopen (impressie zie link). De volgende dag besloten we toch maar weer eens een nachtbus te proberen. Dit hebben we eenmaal in India gedaan en in tegenstelling tot een nachttrein beviel ons dit niet zo goed. Maarja we wilden graag naar Dalat en daar kun je met de trein niet komen en het is te ver om het in één overdag bus te doen. En ach, misschien is de ervaring hier beter dan in India. 
We zijn die ochtend eerst nog met een tourtje meegeweest naar My Son. Het religieus epicentrum van deze streek van de 4de tot de 13de eeuw. Helaas is er veel verwoest in de oorlog maar zijn sommige gebouwen goed bewaard gebleven. De gids kon daarnaast ook nog het één en ander vertellen over de (cham)religie zelf. We gingen met de bus heen en met de boot terug waar we ook nog even stopten bij een klein dorpje waar ze alle toeristische spulletjes maakten. Op één van de huizen hier was aangegeven hoe hoog het water vier weken geleden stond na de tyfoon Haiyan (foto). Het water moet heel snel gerezen zijn en het is haast niet voor te stellen dat het zo hoog heeft gestaan.
We kwamen om half 3 terug en om half 6 zou de slaapbus vertrekken. Hadden we in India nog een bed bleek deze slaap bus te bestaan uit aparte stoelen die je in een ligstand kunt brengen. Maar gemaakt op zowel de lengte als de breedte van de gemiddelde vietnamees. Dus Arno kon zijn benen niet kwijt en Jet haar kont :) Uur na uur hobbel en bobbel je een beetje tussen wakkere toestand en slapen. En dan besluit de buschauffeur om 23 uur dat het tijd is om een hapje te eten. Dit hebben we maar niet meer gedaan. De volgende ochtend kwamen we rond 7 uur in Nha Trang aan, een plaatjes aan de kust, voor een ochtend tussenstop. We waren door iemand gewaarschuwt hier niet naar toe te gaan vanwege de grote overvloed aan Russische toeristen en hun niet zo sociale vakantiegedrag. We hadden 3 kwartier om iets te eten voordat de bus doorging naar Dalat. Het eerste de beste restaurantje bleek niet eens een engelse menukaart te hebben, alleen een russische! 
Om half 1 kwamen we aan in Dalat na een busreis van in totaal 19 uur!! En we wisten het weer zeker een slaapbus is niet voor ons. Dalat ligt wat hoger dan de meeste plaatsen in Vietnam waardoor het er ook wat koeler is. Wat ons betreft een heerlijk temperatuurtje, zo'n 15 graden met een stralend zonnetje. De mensen hier hebben het echter koud en zijn zo ingepakt alsof ze op noordpool wonen. Mutsen, handschoenen en bontjassen,  terwijl wij in een t-shirtje en Arno zelfs in een korte broek loopt. Hier zijn ook weer minder toeristen waardoor wij zelf weer meer een bezienswaardigheid zijn. De mensen zijn vriendelijk en hartelijk. We doen 'luxe' en doen een dagtoer langs alle bezienswaardigheden in de omgeving met een gids. Heerlijk zelf niks regelen, de hele dag gereden worden en consumeren. We zien de grote boeddha, een katholieke kerk met dank aan de Fransen, een waterval en nog een aantal van dit soort cultureel verantwoorde plaatsen. Behalve deze kerk hebben de Fransen nog iets achtergelaten waar wij persoonlijk ze erg dankbaar voor zijn, baguette! Waar de meeste aziatische landen op z'n hoogst een soort zoet casinobrood heeft, eet iedereen hier stokbrood. Een welkome afwisseling, 's ochtends stokbrood met la vache qui ri!
Na Dalat zijn we in 4 uur doorgereisd naar Mui ne, een prachtig kustplaatsje dat bekend staat om zijn zandduinen. Deze hebben we bezocht en het was toch wel wat anders dan onze duinen. Uitgestrekte zandpartijen plus ondergaande zon. Echt een plaatje. Tevens hebben we nog een visserdorp bekeken. Terwijl hij wat foto's maakt wordt Arno op zijn schouder getikt en blijkt hetzelfde stel waarmee we een taxi gedeeld hadden naar Hoi An precies op dat moment daar ook te zijn. Klein (reis)wereldje! Het was daarnaast heerlijk weer waardoor we ook nog een dag aan het water hebben doorgebracht. Van Mui ne is het nog 6.5 uur naar Ho chi min city of zoals de mensen hier nog steeds zeggen Saigon. We merken dat we gewend zijn geraakt aan de chaos die zo'n stad met zich meebrengt. En toch moeten we zeggen dat de chaos van Saigon beter geregeld is dan in Hanoi. Dit komt vooral doordat de wegen bezet worden door hoofdzakelijk auto's en scooters. Terwijl in Hanoi ook grote getallen karren, voetgangers en fietsen deelnamen aan het verkeer. En hoewel we Saigon ook leuk vinden, zijn we toch echt gecharmeerd van Hanoi. 
In de lonely planet stond een wandelroute door de stad langs alle hoogtepunten. Een leuke manier om de stad te zien. Ook hier is de franse invloed weer goed zichtbaar en hebben ze zelfs een eigen Notre Dame. Daarnaast veel gebouwen en musea die met de oorlog te maken hebben. We hebben het gebouw gezien waar vandaan de amerikanen Saigon verlieten. De bekende beelden met de helicopter op het dak zijn hier geschoten. En zijn naar een museum geweest dat zich richt op de gevolgen van de inzet van Agent Orange. Ingrijpende foto's van volwassen en kinderen die in soms extreme mate aangetast zijn door de oorlog. Er is 81 miljoen liter gif gebruikt in de oorlogsjaren waardoor het niet moeilijk is voor te stellen welke gevolgen dit op de dag van vandaag nog heeft. 
De volgende dag hebben we de tunnels van Cu Chi bezocht. Deze tunnels werden door de vietcong gebruikt om de Amerikanen te bevechten. We hadden al tunnels gezien vanuit Hué maar deze werden gebruikt door de bevolking om te schuilen. Deze tunnels werden gebruikt om te vechten en de vietcong bleek een groot aantal manieren bedacht te hebben om zoveel mogelijk amerikaanse slachtoffers te maken. Ze bleken creatief in het maken van boobytraps, luiken met allerlei soorten spijlen en overal landmijnen. Het grote verschil met de andere tunnels was ook de grote van de doorgang. Deze was zo mogelijk nog kleiner en dat terwijl hetgene we gezien hebben ook nog wat vergroot waren voor de toeristen. Daarnaast was er de mogelijkheid om met een aantal geweren te schieten oa een AK-47 die Arno even uitgeprobeerd heeft. Zo realiseer je je ook wat voor herrie zo'n gevecht met zich meebrengt. 
Vandaag hebben we onze laatste dag in Saigon en gaan we morgen voor drie dagen de Mekong Delta verkennen. Na dit tripje worden we afgezet in Phnom Phen (Cambodja) en laten we Vietnam achter ons. We hebben besloten om Myanmar over te slaan en meer tijd te besteden aan Vietnam, Cambodja en Laos. Dit geeft rust en zorgt ervoor dat we op het laatst van de reis niet hoeven te stressen. 
Over 5 weekjes gaan we al weer naar huis maar tot die tijd staat er nog van alles op het programma waar we nog optimaal van gaan genieten! Tot horens, Arno en Jet